Iwona Przybylska de Acosta

Witam Cię, aniele świętej cierpliwości,
nie jestem zbyt dobra w Twojej specjalności,
a Ty mnie w niej ćwiczysz co dzień niestrudzenie.
Wszak cierpliwość nie jest cierpienia imieniem.
To dwie różne rzeczy!
Jak to...niekoniecznie?
Mówisz, że po cierniach Idzie się bezpieczniej?
Że cierpliwość do innych to miłości droga,
A cierpliwość do siebie też wiedzie do Boga,
bo daje nadzieję i uczy ufności,
że Pan Bóg nie straci do nas cierpliwości...

Ja, mizerny człowiek chcę rozmawiać z Bogiem.
Czy Ty to rozumiesz?
Chcę mówić i słuchać całą mocą ducha,
Lecz chyba...nie umiem.
Po pacierza sznurze pnę się wciąż ku górze,
Lecz gór nie przenoszę.
Tęsknię za spotkaniem, wciąż podążam na nie 
i  proszę...
Pomódl się dziś ze mną o wiary ziarenko,
Okruszek miłości.
Wtedy Pan Bóg żywy, tak jak ja prawdziwy
przyjdzie do mnie w gości.
Będziemy siedzieli, będziemy milczeli
blisko obok siebie,
i nic się nie zmieni prócz tego, że będzie
jak w niebie.

Energia złoto-rubinowego światła. 

Patronuje jej Archanioł Uriel. Jego cechy to pokój, łaska, zapewnia zaspokojenie potrzeb materialnych. Rozwija cierpliwość, opanowanie. Wzywa się go w momentach depresji, i jej zwalczania, w potrzebie uzyskania spokoju w obliczu trudnej sytuacji materialnej.

Energia fioletowego światła. 

Patronuje jej Archanioł Zadkiel, uważany za Archanioła bogactwa, szczęścia, charytatywności, jasności i spokoju umysłu. Jego obszary działania, to współczucie, przemiana – transmutacja karmy. Fioletowy płomień „spala” to, co przeszkadza nam w prowadzeniu życia szczęśliwego, dostatniego.

Energia białego światła.

Patronuje jej Archanioł Gabriel. Jest on zwiastunem dobrych nowin i „szefem” wszystkich Archaniołów Stróżów. Wzywa się go w celu rozjaśnienia tego, co zawiłe i trudne do zrozumienia, w celu przedłużenia życia. Jego przymioty to czystość, odrodzenie.

(Forma pracy z tymi energiami jest taka sama jak z Archaniołem Rafałem)

Aniele przebaczenia, czy Ty mi przebaczysz

piasek zniechęcenia, kamienie rozpaczy,

wszystko to, co rzucam co dzień  pod Twe nogi. 

Wiem, że nie ułatwiam naszej wspólnej drogi.

Z trudem przebaczania pomóż mi się zgodzić, 

W bólu przebaczania na nowo się rodzić.

Przebaczać deszczowi, że moczy ubrania,

Rodzinie, że trudna bywa do kochania.

 Słońcu, że nie zawsze pogodne i jasne,

Dzieciom, że marzenia mają całkiem własne.

Dniowi, że się czasem z trudem mieści w dobie,

Nocy, że bezsenna, a na końcu...sobie,

bo...miało być pięknie, a stare od nowa

dobrymi chęciami piekło chce brukować.

Szczęściem dobry Pan Bóg obietnic nie zmienia, 

I czeka wciąż na mnie z cudem przebaczenia.